Tante Pollewop (D66) gaf de doorslag.

Absoluut dieptepunt tijdens het debat deze week over de betrokkenheid van Hugo de Jonge bij de mondkapjesdeal met Sywert van Lienden was de lafhartige aanval van VVD, D66 en PVV op Pieter Omtzigt. De lijn van Fleur Agema tijdens het debat was duidelijk: dit was een CDA-operatie, vriendjespolitiek. Dat ze Omtzigt vanwege zijn zijdelingse betrokkenheid onder vuur zou nemen, lag in de rede. Judith Tielen (VVD) en Wieke Paulusma (D66) opereerden kwaadaardiger: als lid van de coalitie probeerden de dames Omtzigt - lid van de oppositie zoals de lezer weet - in een kwaad daglicht te stellen. Let ook op het laatste deel van het filmpje: wanneer SP'er Maarten Hijink zich terecht beklaagt over de coalitie-inquisitie tegen Omtzigt, probeert Kamervoorzitter Vera Bergkamp (D66) hem het woord te ontnemen. Stuitend.

De volgende dag was de deemoed van De Jonge als sneeuw voor de zon verdwenen en bleek hij naar eigen zeggen zélf het grote slachtoffer. (Verder alles wat de fenomenale Twitteraar/oud-Kamervoorzitter Frans Weisglas daarover zegt.) Enkele uren later verklaarde Mark Rutte dat collega De Jonge niet had gelogen. Dossier gesloten, het Deloitte-onderzoek gaat nog maanden duren; glas plas derhalve.

Nog even terug naar die Tante Pollewop (de oudere lezer moet nu glimlachen, u ziet het als u het ziet) van D66. Paulusma is dus van de partij van dat beloofde 'nieuw leiderschap' van Sigrid Kaag. Diezelfde Kaag die een 'nieuwe bestuurscultuur' bepleitte. Daar komt weinig van terecht als je als zelfverklaard sociaal-liberale controleur van de macht niet Hugo de Jonge maar eenpitter Pieter Omtzigt in het beklaagdenbankje zet.

Mark Rutte blijft Mark Rutte evenals zijn partij, daar verander je niets aan. Het CDA staat logischerwijze achter de eigen minister (al legde Joba van den Berg - vakkundig gefileerd door GroenLinks-leider Jesse Klaver - het er wel erg dik bovenop door álle schuld in de schoenen van Sywert van Lienden en nota bene toenmalig tijdelijk minister voor Medische Zorg en PvdA'er Martin van Rijn te schuiven. Zelfs De Jonge keek even ongemakkelijk), de ChristenUnie doet waar ze goed in is: meloenen en ander fruit slikken. Maar D66, dat graag het moral high horse mag bestijgen, viel in de persoon van Wieke Paulusma zwaar door de mand.

Als D66 de motie van wantrouwen tegen Hugo de Jonge had gesteund was er niets aan de hand geweest. De Jonge was opgestapt, de coalitie van een zelfkickende hoofdpijnminister verlost. De motie had niet eens in stemming hoeven te worden gebracht. Als D66 intern De Jonge had laten weten hem niet langer te zullen steunen had hij zijn knopen geteld en in tweede termijn zijn ontslaggang naar paleis Huis ten Bosch aangekondigd. 

Maar dat is allemaal niet gebeurd. Want dit is de nieuwe bestuurscultuur van Sigrid Kaag. Wat een grap.

Bovendien ben ik nu die nare jongen van een Jan Dijkgraaf 50 euro schuldig wat een en ander nog veel pijnlijker maakt.